Brosið

Eins ótrúlega klisjukennt og það er nú, eins skelfilega og það hljómar eins og gömul, kínversk loftkökuspeki, þá er fátt jafn ánægjulegt og upplífgandi eins og að sjá barnið þitt brosa.
Hvort sem um er að ræða eitthvert magakitl, eða litli gaurinn sé í raun að herma eftir foreldrunum – eða hvort barninu sé bara í raun og veru skemmt (ég geri mér grein fyrir þroska þriggja vikna barns, ég er að telja upp fræðilegu tilfellin) – þá hlýnar manni bara öllum, og maður kætist með, þegar litli munnurinn beyglast örlítið upp á við, hvort heldur sé til hægri eða vinstri, svo ekki sé talað um þegar hann opnar munninn upp á gátt, skríkjandi kátur og glaður (þó kannski kátínuískrið fylgi ekki endilega með, ekki ennþá) svo skín í... tja, fagurbleikt tannholdið.
Það er bara dálítið yndislegt.