First time eitt og annað

Í fyrradag fengum við heimsókn frá sygeplejersken. Dálítið seint, þar sem Hilmar Gylfi var orðinn alveg heilla tólf daga gamall... Ég var hálf móðguð út í hana fyrirfram, en hún hafði verið á námskeiði í síðustu viku og gleymdi okkur svo næstum í dag. Við höfðum mikið fyrir að vera tilbúin, hrein og södd um morguninn en ekkert bólaði á henni. Náði loks í einhvern eftir hádegið sem hafði upp á henni, en þá hafði hún skrifað mig í vitlausa bók (?) var ógurlega flov yfir þessu öllu og bauðst til að koma um eftirmiðdaginn í staðinn.

Þrátt fyrir okkur hafi fundist við dálítið afskipt, og hverfa í kerfið þá var hún hin ágætasta. Kona sem talaði á innsoginu, í mýkra lagi, með kolsvart hár og eyliner og ógurlega fær í að koma með ráð og kjafta í einu. Hún var imponeruð yfir þessu stóra barni (fiskiolían sko, einsog flestar ljósmæður töluðu um þegar talið barst að stærð íslenskra barna) í skærgrænum froskagallanum, og kippti sér ekkert upp við það að hann öskraði einsog við pyntingu þegar hann var færður úr öllum fötunum til að hægt væri að skoða hann allan. Því fer fjarri að honum finnist það hugguleg stund að sprikla fatalaus. En það er nú eðlilegt. Hún spjallaði bara áfram og gerði sín einföldu próf, meðan foreldrarnir áttu erfitt með að einbeita sér enda langt frá því orðin ónæm fyrir grátinum. En drengurinn heill, hraustur og sprækur, og hefur bæði náð fæðingarþyngd sinni og 200 grömm betur svo er núna 4300 grömm. Greinilega dugað honum að vilja vera í fangi og borða á hálftíma fresti frá því hann fæddist, þó móðirin sé dálítið þreytt. (ááái og aum) Hilmar varð hinsvegar svo úrvinda af öskrunum að hann steinsofnaði og svaf afganginn af heimsókninni. 

Ég sagði já takk við að vera með í mæðragrúppu einsog öllum hér býðst svo einhverntíman á vordögunum fæ ég bréf um að mæta í kaffiboð með konum úr hverfinu sem hafa eignast barn á nokkurra mánaða tímabili. Spennandi að vita hvort maður hitti á að kynnst skemmtilegum dömum þar. Hjúkkan sagði reyndar að það væri önnur íslensk stelpa frá Trørød kolleginu sem yrði líklega með svo það er fyndin tilviljun. 

Það hefði verið ljómandi að ná mynd af þeim stóra viðburði í lífi drengsins að hann var baðaður um daginn. En þar sem það leið næstum yfir hann af gráti og öskrum yfir þessari ólýsanlega grimmdarlegu meðferð að vera dýft í vatn allsberum þá hreinlega náðum við því ekki. Það var ekki orka í meira en rétt að skola af honum og vefja svo inn í hlýtt handklæði til að reyna sefa ekkasogin og vona að hann beri ekki varanleg ör á sálinni og kala til foreldranna. 

Hinsvegar var hann duglegur í fyrsta skipti sem við fórum með hann í bæinn, og þrátt fyrir hávær byrjunarmótmæli svaf hann sinn lengsta lúr ever í vagninum og kippti sér ekki mikið upp við strætóferðir, heyrnarpróf á spítalanum, stutta heimsókn á netfilmmakers opnun og þar líka stopp á kaffihúsi þar sem við hittum Ella, Linus og Önnu Kristínu sem komu við og gistu svo hjá okkur á leið heim til Sverige frá Malaga. Hnykill stóð undir væntingum og var í fína prjónasamfestingnum frá Hrefnu frænku auk peysu, ullarsokka og með prjónateppi. Gríðarlega mikil ást og heimagert vafið um drenginn. 

Nú eru þau öll farin heim, tja mamma reyndar í biðstöðu í borginni hjá Oddrúnu meðan beðið er eftir nánari fréttum af ferðum öskunnar um evrópu. 

Ekki meiri mömmumatur og félagskapur í daglegt kaffiboð fyrir okkur. Einhverskonar hversdagsleiki hefst býst ég við, þó rútínan mótist ennþá bara eftir honum Hilmari Gylfa.