Barn eltir ryksugu yfir stofugólf með lestarteina á milli tannanna

Hér er Hilmar orðinn rólegri yfir hávaðaröskun ryksugunnar. Það er ekki langt síðan hann brást ókvæða við þegar hún fór í gang, hvort heldur sem hann kveikti á henni sjálfur eða einhver annar gerði það fyrir hann, og skreið hratt í burtu.
Í dag eltir hann ryksuguna, og hann gerir að meira og minna gangandi.

Það er bæði skemmtilegt og hálfskelfilegt að fylgast með hvað þetta gerist hratt. Hann hefur verið veikur ansi mikið það sem af er þessum mánuði, og það hefur kannski örlítið brugðið hulu fyrir augu okkar foreldranna yfir því hvað hann hefur tekið miklum framförum. Hvort sem að er þessi heila vika á leikskólanum eða bara tímabilið, þá hefur svo margt gerst undanfarið að maður er hættur að hafa tölu á því, og kannski farinn að taka því sem full sjálfsögðu á stundum.

Orðin sem bætast í orðaforðann — sem öll eru hálf-hálf ennþá; „ammammammamamamamamm“ verður þannig snarlega að „mamma“ í huga foreldranna, „mmmabbappa“ að pabba, og „daah-tah“ getur bæði merkt „pabbi“ og „datt“, „þetta“ eða „Odda“, allt eftir þeim aðstæðum sem „orðin“ fá að falla — skrefin sem bætast við göngutúranna og nýr og bættur skilningur á umhverfi, aðstæðum og virkni hluta. Allt er þetta eitthvað sem auðveldlega skreppur saman við þann fjölda nýrra hluta sem bætist við á hverjum degi, svo eitt fellur í skugga annars uns allt rennur saman í eitt yfirheiti, regnhlífarhugtak: framfarir.

Og það er nákvæmlega það sem við fáum að upplifa í hans fari, örlítið meira með hverjum deginum sem líður: Framfarir.