Eins og svo oft vill vera með þessar myndbandsupptökur, þá er augnablikið nokkuð löngu hafið. Það er þegar kátínan stendur sem hæst sem okkur dettur í hug að grípa til vélarinnar og festa það í runur af einum og engu. En hann er glaður, kátur og hress, hann Hilmar, þó svefngalsinn hafi sjálfsagt eitthvað um þetta að segja. Eftir löng ferðalög heim úr sundi og lítið um svefn í dag, þá grípur hann þessi ógnarkátína þegar mamman hamast aðeins í honum.
Og sundið, sundið. Hann hló og skellihló. Þótti afskaplega gaman að sprikla og busla, og brosti allan hringinn þegar mamma hans dýfði eyrunum á kaf svo allt hljóðið varð fjarlægt og þungt. Mér datt helst í hug að hann væri að upplifa sína fyrstu nostalgíu — nokkuð sem ég hef rogast talsvert með í gegnum þessi fyrstu skref hans. En hann kunni vel við sig í vatninu og skemmti sér eins og kálfur á túni eftir snjóþungan vetur.
No comments:
Post a Comment